سوره الفجر
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ
1به نام خداوند بخشنده مهربان؛ به سپيده دم سوگند،
وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ
2و به شبهاى دهگانه،
وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ
3و به زوج و فرد،
وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ
4و به شب، هنگامى كه (به سوى روشنايى روز) حركت مى‌كند سوگند (كه پروردگارت در كمين ظالمان است)!
هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ
5آيا در آنچه گفته شد، سوگند مهمى براى صاحبان خرد نيست؟!
أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ
6آيا نديدى پروردگارت با قوم «عاد» چه كرد؟!
إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ
7و با آن شهر «ارم» با عظمت،
ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ
8همان شهرى كه مانندش در شهرها آفريده نشده بود!
وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ
9و قوم «ثمود» كه صخره‌هاى عظيم را از (كنار) دره مى‌بريدند (و از آن خانه و كاخ مى‌ساختند)!
وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ
10و فرعونى كه قدرتمند و شكنجه‌گر بود،
ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ
11همان اقوامى كه در شهرها طغيان كردند،
فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ
12و فساد فراوان در آنها به بار آوردند؛
فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ
13به همين سبب خداوند تازيانه عذاب را بر آنان فرو ريخت!
إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ
14به يقين پروردگار تو در كمينگاه (ستمگران) است!
فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ
15اما انسان هنگامى كه پروردگارش او را براى آزمايش، اكرام مى‌كند و نعمت مى‌بخشد (مغرور مى‌شود و) مى‌گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است!»
وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ
16و اما هنگامى كه براى امتحان، روزيش را بر او تنگ مى‌گيرد (مأيوس مى‌شود و) مى‌گويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است!»
كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ
17چنان نيست كه شما مى‌پنداريد؛ شما يتيمان را گرامى نمى‌داريد،
وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ
18و يكديگر را بر اطعام مستمندان تشويق نمى‌كنيد،
وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا
19و ميراث را (از راه مشروع و نامشروع) جمع كرده مى‌خوريد،
وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا
20و مال و ثروت را بسيار دوست داريد (و بخاطر آن گناهان زيادى مرتكب مى‌شويد)!
كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا
21چنان نيست كه آنها مى‌پندارند! در آن هنگام كه زمين سخت در هم كوبيده شود،
وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا
22و فرمان پروردگارت فرا رسد و فرشتگان صف در صف حاضر شوند،
وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ
23و در آن روز جهنم را حاضر مى‌كنند؛ (آرى) در آن روز انسان متذكر مى‌شود؛ اما اين تذكر چه سودى براى او دارد؟!
يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي
24مى‌گويد: «اى كاش براى (اين) زندگيم چيزى از پيش فرستاده بودم!»
فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ
25در آن روز هيچ كس همانند او [خدا] عذاب نمى‌كند،
وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ
26و هيچ كس همچون او كسى را به بند نمى‌كشد!
يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ
27تو اى روح آرام‌يافته!
ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ
28به سوى پروردگارت بازگرد در حالى كه هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است،
فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي
29پس در سلك بندگانم درآى،
وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي
30و در بهشتم وارد شو!
